Dag 21: zaterdag 26 augustus El Paso > White Sands National Monument New- Mexico

Gisterenavond opnieuw overvallen door regen en onweersbuien al was het nu al voordat we gingen slapen. Het was gelukkig ook minder heftig hoewel onze camper aardig heen-en weer ging door al die windstoten. We stonden gelukkig meer beschut tussen andere grotere campers.

Vanochtend in een warm zonnetje buiten ontbeten op een nogal kaal en leeg RV Park. Het is nu al warm dat beloofd wat voor de rest van de dag. Rond negenen helemaal gereed voor ons tochtje naar White Sands. Volgens Ward moeten we hier zeker een bezoekje brengen. Als het meezit zullen we er binnen 2 uurtjes zijn.  Voor de zekerheid eerst maar even tanken zodat we niet zonder benzine staan binnen dat grote park. Bij het wegrijden bij de pomp is onze chauffeur niet zo bedacht op de drempeltjes waar we overheen moeten rijden. Met een enorme knal schieten de bovenste deurtjes van ons aanrecht open en kletterend ons hele servies naar beneden. Hij draait zich onverstoord om en vraagt: “iets kapot gegaan???”  Nee joh als glaswerk en porseleinen servies via de aanrecht op de grond neerknalt is alles nog heel……. Quinten en Fayline liggen dubbel maar durven niet hardop te lachen. Gelukkig is het overgrote deel in de aanrechtbak en afwasteil terecht gekomen.  Ik heb nog geen 2 min geleden geantwoord dat we niet hoeven te stoppen bij de Wall Mart omdat we niets nodig hadden………… Nu zullen we toch nog ergens nieuwe borden, glazen en kommen moeten gaan halen.  Ach ja scherven brengen geluk……

Bij de volgende stop herschik ik meteen alle overige borden, kopjes en glazen. Ik prop alles bij elkaar tussen thee-doeken en handdoeken. Dit gaat me niet nog eens gebeuren. Snap ook niet dat ze zo’n camper niet leveren met stevig plastic servies. Tijdens het rijden rammelt het voortdurend tegen mekaar aan.
We rijden op het gemakje richting White-Sands. Onderweg komen we twee x een Bordercontrole tegen maar dat is een wassen neus. Er wordt niet eens om onze paspoorten gevraagd. We rijden nu in New- Mexico en we zien hier binnen 2 uur al meer koeien dan we in heel Texas gezien hebben.

Rond 11.00 uur naderen we ons doel. Al vanaf afstand zien we de witte zandbergen verschijnen. Zo rijden we tussen groene natuur en dan ineens witte bergtoppen. We  struinen eerst wat  rond in het visitorscentrum, lezen alle informatie en bekijken de geschiedenisfilm in de theaterzaal. Hierna kopen we natuurlijk wat souvenirs en een snowracer waarmee de kids de duinen af kunnen glijden. Fayline wil ook een selfie-stick zodat ze zichzelf kan filmen tijdens een afdaling.

White-Sands is eigenlijk een bedrieglijke naam. Het nationaal park is een door duinen/bergen omringde vallei van 710 vierkante km. De zandduinen worden eigenlijk gevormd door gypsum > kristallen en is het grootste ter wereld. 40% van het park is voor bezoekers en het overgrote deel is militair terrein.

Het gypsum is door regen en het  smelten door de hitte van de zon terecht gekomen op deze plek. Droge wind zorgde ervoor dat water verdampte en de mineralen achterbleven. Deze kristalliseerden. De harde zuid westen verplaatsen deze kristallen naar het noordoosten waar ze duinen vormden. De kristallen voelen bijna net zo fijn aan als zacht talkpoeder.

We mogen met de camper het park in. Op de kaart die we krijgen zien we dat er 5 trails zijn die we kunnen lopen. We hebben pech de eerste twee blijken gesloten en dit waren juist de korste > 1.6 km en 365 m. Nou dat hadden we nog wel vol kunnen houden.

Gelukkig is de derde wel open> zelfs toegankelijk voor rolstoelers!!!!  De verharde weg waar we eerst op reden is ondertussen overgegaan in aangereden wit zand en dat is goed merkbaar. Je waant je in een sneeuwlandschap.

Hoewel we nog geen 10 mijl per uur rijden hotsen en knotsen we door elkaar heen. Ik ben blij dat ik al het serviesgoed veilig tussen doeken gestopt heb anders had het deze rit zeker niet overleefd. Bij het uitstappen worden we meteen verblind door de felle zon en de weerkaatsing ervan op de witte duinen. Quinten baalt als een stekker dat ie geen zonnebril bij zich heeft. Gelukkig heb ik een reserve want anders had ie binnen no-time sneeuwblindheid opgedaan……..

Na de trail rijden we dieper het park in en stoppen hier en daar om de steilste duinen op te zoeken waar de kids vanaf kunnen glijden. Ze hebben de grootste lol en gaan gillend naar beneden. Het zand voelt idd erg zacht aan al heeft Fayline hier een andere mening over. Na hun glij-partijtjes zit het zand echt overal…..

Uit voorzorg hadden we dichte schoenen aangetrokken maar we hadden net zo goed op blote voeten kunnen lopen. Het zand is niet heet of warm terwijl de temperatuur wel behoorlijk aan de maat is. Na een aantal stops zijn de kids het beu en we besluiten om te keren om de slee terug te brengen. Big bussines hoor die sleetjes je betaald $16,- en krijgt $5,- dollar terug als je hem terugbrengt. Waarom ze die dingen niet gewoon verhuren?????   Het ding is te groot om mee te nemen naar huis en ja wat moeten we er ook mee…… Op de parkeerplaats verkoopt Rob hem door aan een gezin wat nog moet starten met de tocht. (wat een handelaartje ook weer he…… noemt mij een krentenkakker maar ondertussen……..)

Daarna een rustige plek gezocht om op het gemakje te lunchen. We vinden een fijne picknick plaats langs de kant van de weg waarbij we een mooi uitzicht hebben over een vallei. We besluiten alvast een flink stuk west-waarts te rijden zodat we morgen weer tijdig in Silver City zijn. 

Als we onderweg een leuk RV Park vinden stoppen we zodat de kinderen lekker kunnen zwemmen. Ook vandaag zit dat niet mee. Het eerste RV Park heeft geen wifi en zwembad. We rijden maar door en uiteindelijk belanden we toch in Silver –City waar we aanrijden bij RV Rose Valley. Een prachtige stek in western style maar helaas hier niemand bij de office en ook geen zwembad. Gelukkig vlakbij nog een andere gespot en dit blijkt uiteindelijk de beste keus. Dit is beslist het leukste RV Park waar we tot nu toe hebben overnacht. Typisch in western style, gezellige blokhutjes met schommelbankjes wisselen RV kampeerplekken af. Het is hier knus, er liggen een paar vijvers, we horen volop dieren en veel mensen met honden vergezellen ons. Bovendien erg kindvriendelijk. Er is een speeltuin, volleybal en basketbal-  en voetbalveld.

Het zwembad is wat koud. Dit komt vlgs de eigenaar omdat ze vanochtend noodweer gehad hebben en het zwembad opgewarmd moet worden door de zonnepanelen. Toch wagen we er een duik in. ’t Is idd niet zo warm als we tot nu gewend zijn maar goed te doen. We genieten een paar uur naast het zwembad en eten daarna lekker spaghetti aan onze picknick tafel.

Voor het eerst hebben we goede tv beelden en Rob en Fayline kijken America got Talent. Ondertussen lopen Quinten en ik een rondje rond het park. Ze hebben zelfs speciale trails voor hiking trails om met je hond te lopen. Daarna nog lekker gedoucht in de luxe douches van het park. Hier zou ik best langer willen blijven.

Morgen gaan we eerst Silver City verkennen.